Petra, verslag van het Wonder in de Woestijn.

Petra spreekt niet alleen nu tot de verbeelding. De imposante entree aan het eind van de kloof moet ook 2000 jaar geleden, indrukwekkend zijn geweest voor elke reiziger die deze plaats midden in de bergen, aandeed. Aangezien Petra een knooppunt van handelsroutes was, moeten het veel reizigers zijn geweest die het aandurfden om het klimaat, de wilde dieren en overige vijanden te trotseren.

Petra vaarde er wel bij en liet elke voorbijganger tol betalen om al het moois wat ze lieten bouwen om hun macht ten toon te stellen, te financieren. Van tombes en paleizen tot mozaïeken en vele beelden.

Wat me opviel was dat de dood niet naar de buitenkant van de stad was weggeschoven alsof ze liever niet hadden dat het er was. Nee, de dood bevond zich midden in het dagelijkse leven van het huis. Was het hun manier van de doden eren?

Het aardewerk waar ze van aten en uit dronken was van gave rode klei gebakken, dat zorgde voor flinterdunne wanden die voor het grootste gedeelte waren beschilderd om de leegheid te vullen.

Natuurgeweld maakte, zoals wel vaker gebeurde, een eind aan een cultuur. Een verwoestende aardbeving trof Petra. De stad van de Nabateeërs had zijn beste tijd gehad. Alleen een kruisvaardersburcht uit de 12^e eeuw werd op deze bijzondere locatie gebouwd als machtscentrum op de ruïnes van een vergane cultuur.

Een gebied dat door de eeuwen heen het geloof van de 

Introductiezaal, foto RMO

overheerser aannam was in de vergetelheid geraakt, maar nooit uit de oeroude geschriften geschrapt. Zo werd in de 19^e eeuw door Jean Louis Burckhardt een tipje van de sluier gelicht. En in 1929 een eerste opgraving uitgevoerd waarbij woonhuizen in grotten werden teruggevonden en tempels en altaren een verdwenen religie bloot legden. De stoffige rode aarde moest prijs geven wat lang verborgen was.

Onder de hete zon zijn archeologen jarenlang bezig geweest om de geschiedenis van Petra beleefbaar te maken. En nog steeds. Het moet een onmogelijke klus zijn om het hele terrein op te graven. 

Misschien is dat ook wel beter. Zo blijft er altijd iets om over te fantaseren en kan ik een bestemming toevoegen aan mijn vakantiewensenlijstje!

De tentoonstelling is nog te zien t/m 20 maart 2014. Zie hier alvast 16 topstukken.